Pieta

Pieta Zenona Fajfera dotyka materii ryzykownej. Autor na naszych oczach ożywia ikonę. Widzimy matkę Jezusa bez wysadzanej drogocennymi kamieniami korony na głowie, za to z bólem, który odbiera mowę, z bagażem zwykłych ludzkich trosk i uczuć, z gradem pytań cisnących się na usta. Niczym w teatrze antycznym, zasiedlonym przez bogów nieobojętnych ówczesnemu widzowi. Spektakl Pieta unika uproszczeń i doktrynerstwa. Widz ma szansę skupić się na człowieku i jego cierpieniu, przez co obraz Matki Boskiej zdecydowanie odbiega od dotychczasowego wizerunku. Maria z Piety to nie dumna ze swojej roli Królowa Proroków i Wieża z kości słoniowej, Wspomożenie wiernych i Pocieszycielka strapionych. Nie jest to również cierpiąca, ale i pogodzona z losem, bolesna figura ze Stabat Mater. To Matka Boska Zbuntowana i Wątpiąca, kobieta z krwi i kości, która powtarza za swoim Synem: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?". To kobieta, która złożyła Bogu tak wielką ofiarę, że teraz ma prawo wypowiedzieć wszystko...

MEDIA O SPEKTAKLU:

Nie sposób nie ulec wzruszeniu. To zasługa autora tekstu i reżysera sztuki, Zenona Fajfera, który przedstawił Marię w odmienny sposób niż dotąd to czyniono, ale przede wszystkim koncertowo grającej jej postać – Beaty Schimscheiner. Jej Maria to prawdziwa, z krwi i kości, kobieta, która oczekuje na wydanie zwłok syna. Cierpi i odchodzi od zmysłów, ale nie krzyczy, nie miota się po scenie. Szepcze i milczy, za to jak...

Ewa Kozakiewicz, Gazeta Krakowska

Przy tej Marii – dzięki świetności Beaty Schimscheiner, kobiecie z tej ziemi, mocno z tej ziemi – Bóg blednie. Jest zanadto intelektualny.

Paweł Głowacki, Dziennik Polski

Co czuje człowiek wybrany przez Boga? Człowiek w konfrontacji z siłą, której nie rozumie? Kobieta, za którą zawsze ktoś decydował? Kobieta, która stała się przyczyną – i świadkiem – rzezi niewiniątek? Matka, którą opuścił syn? Skupione, oszczędne aktorstwo Beaty Schimscheiner sprawia, że te pytania brzmią przejmująco.

Joanna Targoń, Gazeta Wyborcza